Advokat porodice Ćuruvija je u završnoj reči prvog suđenja dao veoma zanimljivu analizu delovanja službe koja povezuje ubistvo Ćuruvije 11. aprila 1999. godine, zločin na Ibarskoj magistrali izvršen 3. oktobra 1999. godine i ubistvo Ivana Stambolića 25. avgusta 2000. godine, kao i atentat na Vuka Draškovića u Budvi 15. juna 2000. godine.
Ovo je osam ključnih poveznica u ovim slučajevima, prema Slobodanu Ružiću (iz završne reči, uz redakcijska skraćenja):
1. Zajedničke osobine žrtve – žrtve zločina su politički protivnici ili „neprijatelji“ Službe. Služba žrtve tretira kao državne neprijatelje, iako se u suštini ne radi o zaštiti države, već o zaštiti vrlo jasnog individualnog interesa Slobodana Miloševića, njegove porodice i svih onih koji imaju nekakvu korist od svoje „ljubavi“ prema Miloševiću, dakle, lični interes Miloševića ukršten je sa sopstvenim interesom koji svaki pripadnik Službe koji u ovim zločinima učestvuje ima – bilo da se radi o napredovanju u karijeri, bilo da je u pitanju veliki materijalni interes, ili i jedno i drugo.
2. Isti nalogodavac – Nalogodavac svih ovih zločina bio je Slobodan Milošević. To je u jednom od krivičnih predmeta vođenih u vezi sa ovim zločinima, a to je predmet povodom ubistva Stambolića, i pravnosnažno utvrđeno. Da je i u ostalim slučajevima isti čovek nalogodavac najlakše se utvrđuje ako postavite sebi dva pitanja: prvo, ko je beneficijar ovih zločina, odnosno ko je jedini ko ima koristi od smrti Ćuruvije, Draškovića i Stambolića, ko je jedini njihov zajednički imenitelj, i drugo, ko je taj ko u ovim konkretnim slučajevima jedini ima mogućnost da angažuje sve potrebne državne resurse za izvršenje ubistva.
Jedini ko ima takvu moć je Slobodan Milošević, jedino on nikom ne polaže račune, sva vlast je apsolutno u njegovim rukama.
CEO TEKST PROČITAJTE U NOVOM BROJU NEDELJNIKA, KOJI JE U PRODAJI OD ČETVRTKA, 8. FEBRUARA, NA SVIM KIOSCIMA I NA NSTORE.RS
Post Views: 12
