POKUŠAJ da se u Srbiji tokom proteklih sedam mJeseci izvede još jedna „obojena revolucija“, po modelu poznatom iz 5. oktobra 2000. godine, završio se u potpunom političkom rasulu.
Foto: Borba.me
Čitav spektar ideološki nespojivih aktera – od ultraljevičarske Mile Pajić do ultradesničarskog profesora Mila Lompara – našao se na istom kolosjeku, ali bez ikakve političke lokomotive, programa, cilja ili ozbiljne podrške naroda.
Na ulicama, koje su trebale da budu „teren promjena“, ostali su samo kontejneri. Doslovno – zapaljeni, izvrnuti, pretvoreni u simbol otpora koji to nikada nije postao. Opozicioni lideri su pokušali da ožive retoriku i simbole 5. oktobra, ali bez realne političke snage, bez jasne hijerarhije i sa katastrofalnim kadrovima, pokret se raspao sam od sebe. Građani Srbije su, nakon godina manipulacija, prepoznali šupljinu takvih kampanja i jednostavno odbili da učestvuju u još jednom političkom eksperimentu bez pokrića.
Politički bućkuriš koji je nastao spajanjem liberalne histerije, NVO agende i nacionalističke retorike više ne pije vodu ni kod onih koji su ranije svesrdno podržavali svaki pokušaj destabilizacije. Sa jedne strane, zatečena javnost je gledala opskurne pokušaje da se narod mobiliše oko parola koje nemaju dodir sa realnošću, a sa druge – viđela je kako Aleksandar Vučić, svjesno i vješto, ostaje po strani, dozvoljavajući da se politički protivnici sami kompromituju do neprepoznatljivosti.
Od Mile Pajić, predstavnice urbanog liberalnog aktivizma, do Mila Lompara, zagovornika kulturnog suverenizma i nacionalne konzervativne misli — politički prostor je prošao kroz ideološki sunovrat koji najbolje oslikava neuspJeh da se Srbija izvede iz postkonfliktne i postautokratske učmalosti.
Politički ideološki spektar u Srbiji danas đeluje kao konfuzni bućkuriš bez jasnih orijentira. Nekadašnji zagovornici liberalne demokratije, građanskih prava i evroatlantskih integracija — u međuvremenu su ili izgubili relevantnost ili se radikalizovali u karikaturalne oblike ljevice ili liberalnog puritanizma. Istovremeno, desni spektar doživljava bujanje kroz populističke, suverenističke i tradicionalističke narative, ali bez realnog političkog kapaciteta ili koherentnog programa.
Protesti protiv nasilja 2023. godine ili raniji ekološki buntovi, iako brojem impozantni, nisu proizveli politički efekat jer iza njih ne stoji organizovana politička snaga, niti artikulisana ideološka ponuda. U njima se često susrijeću mlaki evropejci, frustrirani lJevičari, ekološki aktivisti i neartikulisani nacionalisti.
U tom vakuumu, od Mile do Mila — ostaje samo politička praznina, ispunjena propagandom, lošim performansima i simulacijom pluralizma. A sve ostalo — „popalo je“, kako precizno primjećuje narodski govor.
U tom haosu bez strukture, istine, strategije i identiteta, sve je popadalo. I desno i lijevo, i centar koji to nikada nije bio. Ujedinjenje ideoloških protivnika u ime „promjena“ bez sadržaja pokazalo se kao poslednji trzaj stare paradigme kojoj su građani Srbije konačno rekli – dosta.
Vučićevo nečinjenje u ovom slučaju bila je najefikasnija politička taktika. Pustiti da se ideološki Frankeštajn sam uruši – potez za udžbenike političke strategije.
Na sceni sada ostaje samo tišina. I spaljeni kontejneri. I u pozadini melodija: „A sad adio, a sad adio i ko zna gđe i ko zna kad“!
(Borba.me)
Pratite nas i putem iOS i android aplikacije
Pratite vesti prema vašim interesovanjima
